خرده نشخوارهای ذهنی

خسته بودم ؛ آن چنان خسته که از فرط خستگی و ملال به خواب فرو رفتم . چنان که در مرارت روزگار فرو افتاده باشی .گواه و نماد خواب هم همین فرو افتادن است . خواب برهوت سفیدی که از سفیدی و درخشش آن ، چشمانم باز نمی شد . مثل یک درون دیسی همچون مشکل گیریيِ درونی که مهر و موم شده باشد . به خواب رفتم در خودم فرو رفته بودم : از فرط خستگی ام ، از فرط ملالم ، از لذت بی رمق یااز درد توان فرسایم . در اکندگی ام در تهی بودگی ام .اینک این تنها جایی بود که به خودم تعلق داشتم: در خویشتن فرو رفته و با شبی در آمیخته بودم که هم در نظرم آمیخته و بی تمایز به نظر می اید و بیش از هر چیز خودم . مرادم این است که همه چیز بیش از هر چیز به خودم بدل شده بود .دستی که به تو گل داد ، بی رمقی سال های متمادی آینده را به رخ می کشید که به سان روشنایی و سرخی گل ها ؛ گهگاه بیاد آوری رنج ها و مشقت های روزهای دورِ آینده را .دریاچهٔ نقره ای را دیده ام در وسط خواب هایم ، هربار که در روشناییِ آن دست می برم ، محو می شود . چنان محو ، که نمی دانم دستانِ من است که آن را از خواب هایم پاک میکند یا پاکی این دریاچه روح مرا با خود می برد که مدام باز میگردد و تکرااره تکرار می شود !خواب؛این رویایی فرو افتادن در خوده خودت ؛ بگذار برایت بگویم از انچه با تو اتفاق افتاده .در خواب می دیدم از خوابی خوش بیدار شده ام و در دلم بودن تورا چون کودکی در دل مادرش حس میکردم ، ارام دستم را بر ان نقطه ای قرار میدادم که جایگاه تو شده بود و با تو در خودم سخن ها می گفتم .تو مثل صدای زمرمه شاخه های درختانی بی شکل ، از دور دست امده و در کنار گوش هایم زمزمه می خواندی " تورا به همه ی کهکشان ها تورا به اخرین ستاره " بگذار مرارت ها - ملال ها و خمودی ها, ...ادامه مطلب